UN TEXTO DO GRAN POETA, ALDO PELLEGRINI, QUE COMO OUTROS

MOITOS  ARDE NAS ESCOMBREIRAS DO MERCADO

A poesía e os imbéciles

por Aldo Pellegrini [20 de decembro 1903 - 30 de marzo 1973]

A poesía ten unha porta herméticamente pechada para os imbéciles, aberta de pao a pao para os inocentes. Non é unha porta pechada con chave ou con cerrojo, pero a súa estrutura é tal que, por máis esforzos que fagan os imbéciles, non poden abrila, mentres cede á soa presenza dos inocentes. Nada hai máis oposto á imbecilidad que a inocencia. A característica do imbécil é a súa aspiración sistemática de certa orde de poder. O inocente, en cambio, négase a exercer o poder porque os ten todos.

Por suposto, é o pobo o posuidor potencial da suprema actitude poética: a inocencia. E no pobo, aqueles que senten a coerción do poder como unha dor. O inocente, conscientemente ou non, móvese nun mundo de valores (o amor, en primeiro término), o imbécil móvese nun mundo no cal o único valor está dado polo exercicio do poder.

Os imbéciles buscan o poder en calquera forma de autoridade: o diñeiro en primeiro término, e toda a estrutura do estado, desde o poder dos gobernantes ata o microscópico, pero corrosivo e sinistro poder dos burócratas, desde o poder da igrexa ata o poder do xornalismo, desde o poder dos banqueiros ata o poder que dan as leis. Toda esa suma de poder está organizada contra a poesía.

Como a poesía significa liberdade, significa afirmación do home auténtico, do home que intenta realizarse, indudablemente ten certo prestixio ante os imbéciles. É ese mundo falsificado e artificial que eles constrúen, os imbéciles necesitan artigos de luxo: cortinados, bibelots, joyería, e algo así como a poesía. Nesa poesía que eles usan, a palabra e a imaxe convértense en elementos decorativos, e dese modo destrúese o seu poder de incandescencia. Así se crea a chamada "poesía oficial", poesía de lentejuelas, poesía que soa a oco.

A poesía non é máis que esa violenta necesidade de afirmar a súa ser que impulsa ao home. Oponse á vontade de non ser que guía ás multitudes domesticadas, e oponse á vontade de ser nos outros que se manifesta en quen exercen o poder.

Os imbéciles viven nun mundo artificial e falso: baseados no poder que se pode exercer sobre outros, negan a rotunda realidade do humano, á que substitúen por esquemas ocos. O mundo do poder é un mundo baleiro de sentido, fóra da realidade. O poeta busca na palabra non un modo de expresarse senón un modo de participar na realidade mesma. Recorre á palabra, pero busca nela o seu valor orixinario, a maxia do momento da creación do verbo, momento en que non era un signo, senón parte da realidade mesma. O poeta mediante o verbo non expresa a realidade senón participa dela mesma.

A porta da poesía non ten chave nin cerrojo: deféndese pola súa calidade de incandescencia. Só os inocentes, que ten o hábito do lume purificador, que teñen dedos ardentes, poden abrir esa porta e por ela penetran na realidade.

A poesía pretende cumprir a tarefa de que este mundo non sexa só habitable para os imbéciles.

[Revista Poesía Nº 9, agosto de 1961]